بشر از بدو تولّد، بنابر فطرت و ذات آفرینشی خویش گرایش به موسیقی دارد.

در تمامی نژادهای بشر در سراسر کره خاکی، انواع مختلفی از لالایی‌ها را می‌شناسیم که طفل با شنیدن آنها آرامشی عمیق پیدا کرده و به خواب می‌رود. در اقوام مختلف ایران نیز انواع لالایی‌ها در حافظه شفاهی مادران بوده و هست که بسیاری از آنها مکتوب شده است.

در ادیان مختلف نیز موسیقی کاربرد داشته و این موضوع قابل انکار نیست. دعاهایی که در کلیساها با آواز گروهی و همراهی ارگ بادی خوانده می‌شوند، تلاوت قرآن با صوت، تواشیح و یا گفتن اذان در گوشه‌ی روح‌الارواح آواز بیات ترک همگی گواه این مطلب هستند.

همانگونه که از سال ابتدایی دبستان کودکان به وسیله درس ادبیات فارسی دستور زبان و جزئیات زبانی که با آن تکلّم می‌کنند را آموزش می‌بینند، وجود درسی به نام موسیقی نیز برای آموزش زبان موسیقی که از بدو تولد گوش آنها با آن آشنا شده است ضروری به نظر می‌رسد.

آموزش موسیقی به روش درست و اصولی در دوره‌های آموزش و پرورش علاوه بر ایجاد فضای پرنشاط در محیط آموزشی و ایجاد علاقه بیشتر برای حضور در محیط آموزشی مدرسه برای دانش‌آموزان باعث تشخیص سره از ناسره در بزرگسالی، ارتقاء فرهنگ شنیداری و رشد فکری جامعه خواهد شد.
پسندیده نیست افرادی در جامعه حتی ساز ملّی کشور خود را نمی‌شناسند!

وجود موزه‌های موسیقی در شهرهای مختلف نیز نیازی ضروری است که برای کودکان و بزرگسالان هم جنبه تفریحی و هم جنبه آموزشی خواهد داشت. در تعدادی از کشورهای جهان موزه‌های موسیقی را دیدم که علاوه بر اطلاعات کاملی که از موسیقی کشور خودشان در آنجا موجود بود، بخشی نیز به موسیقی ایران تعلّق داشت که اطلاعات کاملی از موسیقی ملّی ایران و سازهای ایرانی در آن بخش به نمایش گذاشته شده بود.

خوشبختانه در سال‌های گذشته، در اقدامی پسندیده خانه‌ای قدیمی با محیط دلنشین در شمال تهران بازسازی و تبدیل به موزه موسیقی شد که موزه‌ای کامل و به‌روز می‌باشد.

به عنوان نمونه عکس‌های مربوط به بخش موسیقی ایران در موزه موسیقی سن‌پترزبورگ در ذیل مقاله گذاشته شده است.

مهرداد لاجوردی / زمستان ۱۴۰۰