موسیقی ایرانی از پایه‌های اصلی تمدّن و فرهنگ سرزمین ایران بوده و هم‌پای شعر و ادبیات فارسی و معماری ایرانی معرّف یک تمدّن غنی می‌باشد که سابقه هفت هزار ساله دارد.
شکی نیست همان‌گونه که زبان و ادبیات فارسی را حفظ و حراست کردیم این زبان موسیقی را نیز باید حفظ و حراست کنیم تا هویّت‌مان را حفظ کرده باشیم.
میزان ارج و منزلت ملّت‌ها در جهان، نشأت گرفته از پیشینه و تمدن ملّت‌هاست و این امر در تعیین مناسبات بین کشورها و حکومت‌ها نقش مهمّی ایفا می‌کند.

هم مردمان و هم حاکمان باید در حفظ ستون‌های اصلی تمدّن خویش کوشا باشند. هنرمندان و حاکمان وظایفی دارند که کوتاهی و سستی در انجام آنها خسارت‌بار خواهد بود. حاکمان موظّفند شرایط کاری و معیشتی مناسب و معقولی را برای هنرمندان کشور مهیّا نمایند تا هنرمند فارغ از دغدغه مشکلات معیشتی ذهن و انرژی خود را تمام و کمال در خدمت خلق اثر فاخر هنری قرار دهد و امکانات برای عرضه اثر، همانند سالن رایگان در نقاط مختلف کشور و یا امکان ارائه در رادیو و تلویزیون ملّی و یا فضای مجازی با حفظ حقوق مادّی برایش فراهم باشد.

در صورتی که حکومت چنین نکند، مشاهده خواهیم کرد که آهنگسازانی در دسته هنرمندان خالق آثار با ارزش هنری بودند، خوانندگی می کنند که تخصّصشان نیست! یا ساز غربی بدون سنخیّت به اثر خود اضافه می‌کنند و یا خواننده توانا در آواز اصیل ایرانی، در موسیقی پاپ که شاخه کاری وی نیست می‌خواند و همه اینها برای این است تا شاید مخاطب بیشتری جلب کنند تا بتوانند امرار معاش کنند که در اکثر موارد شکست خورده می‌شوند، نه مرادشان حاصل می‌شود و نه وظیفه ذاتی هنرمندیشان انجام گرفته است.

هنرمندان خالق نیز موظّفند با حفظ اصول و در چهارچوب درست هنری که ریشه در سنّت و فرهنگ این سرزمین دارد، به خلق اثر مبادرت ورزند تا اثری فاخر پدید آید و بتواند حافظ تمدّنی و هنری ایرانی باشد که میراث‌دار آن هستیم.

بدیهی است که آهنگسازی که امروز قطعه ضربی در یکی از از فرم‌های سنّتی پیش درآمد ‌٬ چهارمضراب و رنگ می‌آفریند با نمونه‌های پیشینیان از نظر جنبه‌های فنّی و حسی متفاوت است و این همان نوآوری ریشه‌دار در سنّت می‌باشد. فرم‌های جدید ضربی با ریتم‌های مختلف نیز که امروزه خلق می شود مصداق همین موضوعند .

ردیف موسیقی دستگاهی ایران به عنوان مرجع و دستور زبان این زبان موسیقی سرشار از ایده‌ها برای نوآوری و آهنگسازی می‌باشد که می‌تواند خمیرمایه‌ی اصلی برای آهنگسازان موسیقی ملّی باشد تا با کمک آن مخاطبان را با نوع درست و صحیح موسیقی آشنا سازند و این آشنایی و آگاهی باعث خواهد شد که مخاطبان ارتباط بهتری با این نوع موسیقی برقرار سازند و در نتیجه لذّت بیشتری ببرند و عادت شنیداریشان به سمت نوع انسان‌ساز و تعالی بخش موسیقی گرایش پیدا کند.

بنابراین حفظ موسیقی ملّی ایران نیازمند ایثار و ازخودگذشتگی موسیقیدانان این مرز و بوم و همراهی حکمرانان کشور می‌باشد.

به امید حفظ و بسط بیشتر موسیقی ملّی ایران

مهراد لاجوردی / زمستان ۱۴۰۰